Nasze koło ratunkowe

Jakiś czas temu pisałam wam o ogromnym ciężarze, jaki przyszło nam z mężem dźwigać. Nie chciałam za bardzo zasmucać bloga i ciągle pisać o smutkach, bo nie jest nam łatwo żyć z tym ciężarem, a tym bardziej dzielić się tym faktem z innymi. Uczymy się na nowo żyć, żyjemy każdym dniem jakbyśmy się rodzili od nowa, każdą chwilą szczęścia, jakby była ona najcenniejszym skarbem. To pomaga.

Uczymy się nie planować, nie wybiegać w przyszłość, bo już wiemy, że nasze plany są niczym, w porównaniu z tym, co zaplanował dla nas Bóg.  Więc pozostało nam ufać i oddać się Jego woli. A dostajemy co chwilę znaki, lub jak my to z mężem nazywamy, nasze małe "cuda", które pokazują, że On chce dla nas jak najlepiej. Bo jak wytłumaczyć chociażby np to, że w takim momencie, gdzie walczymy o każdy łyk świeżego powietrza, bo wydaje nam się że toniemy, On zsyła nam takie koło ratunkowe ??

Nasze koło ratunkowe, które daje nam niesamowitą siłę i chęć do walki, za prawie 3 miesiące ujrzy światło dzienne i zacznie nam dawać jeszcze więcej mocy i energii. Mimo, że jest w sumie jeszcze takie niewielkie, utrzymuje na powierzchni dwie dorosłe osoby - mnie i męża. Bez jego pomocy, chyba już dawno opadlibyśmy głęboko na dno.